Merhaba

Çocuklarına olabildiğince iyi bir eğitim vermek isteyen ama dünyada onları var olan eğitim kurumlarının çoğunun kötü etkileriyle karşı karşıya bırakmak istemeyen, benim gibi, pek çok insan vardır. Bu gibi kimselerin karşılaştıkları güçlüklerin ayrı ayrı bireylerin çabalarıyla üstesinden gelinmesi söz konusu değildir. Doğal olarak çocukları kendi evinde de eğiticiler ve özel öğretmenlerle yetiştirmesi mümkündür ama bu, çocukları yapılarının gerektirdiği ve eğer olmazsa eğitimin bazı asıl unsurları eksik kalacak olan arkadaşlıktan yoksun bırakır. Ayrıca, bir erkek veya kız çocuğunun kendisini “tuhaf” bulması, başka kız ve erkek çocuklardan farklı olduğunu hissetmesi çok kötüdür. Üstelik çocuk, kendisinde oluşan bu duygunun yaratıcısının anne babası olduğunu anlayınca onlara karşı bir öfke duymaya bile başlar. Çocukta anne babanın hoşlanmadığı şeylere karşı bir düşkünlük oluşur. Çocuğunun geleceği konusunda duyarlı olan ve görevini anlayan bir anne baba bu düşüncelerle çocuklarım büyük kusurlarının olduğunu bildiği okullara gönderebilir, çünkü var olan okullardan hiçbiri onu tatmin etmez ya da etse bile onun oturduğu yere yakın değildir. Böylece sorumluluğunu bilen, görevini anlamış olan anne baba, yalmz toplumun iyiliği için eğitimde reform istemek zorunda kalırlar. Anne babanın ekonomik durumu uygun ise kendi özel sorununun çözümü için tüm okulların iyi olmasına gerek yoktur, çocuklarım gönderebilecekleri iyi bir okulun bulunması onlar için yeterlidir ama ücretle çalışan anne babalar için ilkokulların düzeltilmesini İstemekten başka çare yoktur. Herhangi bir anne babanın istediği reformlara başka bir anne baba itiraz edeceği için güçlü bir eğitim propagandasından başka hiçbir şey yararlı olmayacaktır. Bu da belki reformu yaptıranın çocuklan büyüyüp yetişinceye kadar etkisini gösteremeyecektir. Böylece kendi çocuklarımıza karşı duyduğumuz sevgi bizi, adım adım daha geniş politika ve felsefe alanına götürür.

Bertrand Russel şöyde der:

“Bu sayfalarda, önce eğitimin amaçlarım araştıracağım, Bugünkü hammaddeye uygulanacak eğitimi ve bunun sonunda oluşacak birey ve toplumu arayacağım. Genetik alanındaki gelişmelerle ya da başka herhangi bir doğal veya yapay yöntemle insan soyunu düzeltme konusuna dokunmayacağım, çünkü bu asıl olarak eğitimin sorunu dışında kalır ama ben bizden önce gelen en coşkulu eğitimcilerin düşündüklerinden çok daha büyük oranda kişiliğin ilk yaşlarda verilen eğitimle oluştuğunu gösteren yeni psikolojik bulgulara büyük önem veriyorum. “Kişilik eğitimi”yle dar anlamda öğretim diyebileceğimiz, “bilgiyle eğitim” arasında bir fark gözettim. Bu fark, asıl olmamakla birlikte, yararlıdır: bilgi verilmek istenen bir öğrencide bazı erdemler aranır, birçok önemli erdemlerin başarılı olarak uygulanması için de çok bilgiye gereksinme vardır. Bununla birlikte araştırma amaçları için öğretim, kişilik eğitiminden ayrı tutulabilir. Önce kişilik eğitiminden başlayacağım, çünkü ilk yıllarda özellikle önemlidir ama onu yetişkinliğe kadar götürerek, bu başlık altında da, önemli cinsel eğitimden söz edeceğim. Sonunda, zihinsel eğitimin amaçları, programı, olanakları ve ilk okuma yazma derslerinden üniversite yıllarının sonuna kadar tartışma konumuz olacaktır, Erkek ve kadınların yaşam ve dünyadan aldıkları daha sonraki eğitimi alanın dışında sayıyorum; Ama kadın ve erkeği deneyden yararlanmaya yetenekli bir hale getirmek erken çağlarda eğitimin en çok göz önünde tutması gereken amaçlarından biridir.”

Eğitim Üzerine, okumayanlara tavsiye, okuyanlara bilgiyi hatırlatma amaçlı.

Yazarlar sizi okumaya davet ediyor.

Sevgiyle okuyunuz…