Aynanın Karşısından Çekilince

Sevgili Okur,

Kalkıp yumuşak bir ışık açtım. Kendimi dingin ve duru hissediyordum, açılmakta olan bir çiçek gibi. Yavaşça masanın önündeki iskemleye oturdum ve kurşunkalemle yazmaya başladım. Yalın sözcüklerle annemin elini tutup karanlıkta ormanın içinden geçmenin nasıl bir duygu olduğunu anlatırken; aydınlandım…

Bitirmek için kendimi zorlamadım; söyleyebileceğim her şeyi söyledikten sonra bıraktım. Yazdıklarımı sessizce tekrar, tekrar, tekrar okudum. O kadar duygulandım ki ağladım…

Yazmak muhtemelen karanlıkla ilgili bir şey, bir de o karanlığına girme arzusu veya belki de dürtüsüyle… ve şans yardım ederse orayı aydınlatmakla; dışarıya, ışığa bir şeyleri geri getirmekle. Hikayelerim  bu türden bir karanlıkla ve bu türden bir arzuyla ilgili.

Her insan, sessiz olduğunda, kendine karşı tamamen dürüst olduğunda derin gerçekleri dillendirme yetisine sahiptir. Hepimiz aynı kaynaktan geliyoruz. Şeylerin kökeni sır değil. Hepimiz evrenin bir parçasıyız, bütün şairler, bütün müzisyenler; tek yapmamız gereken açılmak, halihazırda var olanı keşfetmek.

Henry Miller, “Yazmak Üzerine” adlı eserinde şöyle der: “Benim de hikayelerimi yazarken yaşadığım, bir tür aydınlanmaydı… Okuduğum birkaç kitaptan en çok hayatın içinde olan, hayatı biçimlendiren, hayatın neredeyse kendisi olan insanların az yedikleri, az uyudukları ve çok az şeye sahip oldukları sonucunu çıkardım. Hakikatle sadece hakikatle ilgiliydiler… Tek bir eylem biçimi biliyorlar: Yaratmak… Bana çekici gelen yaşam biçimi buydu- akla uygundu. Yaşamdı bu-etrafımdaki insanların taptığı simulakrum değil.”

Ancak her yeni krizle kişi değişimi daha da kuvvetle fark eder, ki bu aslında değişimden ziyade derinlerde bir yerde gizli bir şeyin yoğunlaşmasıdır. Artık gözlerini kapattığında kendine gerçekten bakabilmektedir. Maskeyi görmez artık. Görmeden görür tam olarak.

Görüntü olmadan görme, elle tutulamayana, gözle görülemeyene dair akıcı bir idrak; görüntüyle sesin birleşmesi; ağın kalbi. Kaba duyularla temas edilemeyen, tecrit edilmiş kişiliklerin cereyan yeridir burası; farkındalığın uyumlu sesleri burada parlak ve canlı armonilerle üst üste biner. Dil kullanılmaz, hatlar çizilmez.

Yaratmak sınırda gelişen ebedi bir oyundur; kendiliğinden olur… Aynanın karşısından çekilirsiniz ve perde kalkar…

Yazarlık, kariyer yoluyla mı şekillenir, yoksa tamamen bireysel bir yetenek midir?

Yazarlık için iyi bir kariyer kesin bir gereklilik değildir, ancak yazarlık sürecini destekleyen bazı faktörler vardır. Edebiyat dünyasında bazı yazarlar akademik geçmişe, prestijli işler veya geniş sosyal çevrelere sahipken, bazıları tamamen kendi deneyimlerinden beslenerek eserler ortaya koymuştur. Örneğin, pek çok büyük yazar, hayatın farklı noktalarından ilham alarak yazmaya başlamış ve kendilerini zamanla geliştirmiştir.

Önemli olan birkaç nokta:

• Deneyim ve gözlem: İyi bir kariyere sahip olmak yerine, hayatın içinden gözlem yapabilmek yazarlık için çok daha önemli olabilir.
• Tutku ve disiplin: Yazarlık, yalnızca yetenek değil, aynı zamanda sürekli üretme alışkanlığı gerektirir.
• Okuma kültürü: Başarılı yazarlar, edebiyatı ve farklı anlatım biçimlerini keşfetmek için çokça okurlar.

Yani, kariyer bir avantaj olabilir, ancak iyi bir yazar olmak için gerekli olan tek şey değildir. Yazarlık, bireysel deneyimlerden, yaratıcı düşünceden ve sürekli gelişimden beslenir.

Önemli olan, yazarlığın sürekli gelişen bir alan olduğunu kabul etmek. Kariyer, yazarı destekleyebilir, ona disiplin ve bilgi sağlayabilir; ancak asıl belirleyici olan, içsel motivasyon, üretkenlik ve edebi bakış açısıdır.

“Aynanın Karşısından Çekilince” öğrendiğinize göre İçsel Bahçemin Çiçeklerini⟶ keşfe çıkabilirsiniz.

Tüm sevgimle…